ESKİ GÜNLER

ESKİ GÜNLER

( Mahsun bir gün de siyah beyaz bir fotoğrafın anımsattıkları )

Yetişkin olduk, kırıldık, döküldük, incindik. Yaşamın bize hediyeler sunmadığını, bedava peynirin sadece fare kapanında olduğunu fark ettik. Küçükken kurduğumuz düşlerin hepsi gerçek olacak zannederdik; bir baktık ki, yırtık ceplerimizden düşmüş hayallerimiz.

Yaşlar ilerledi, çocukluk, gençlik yılları buğulu bir perdenin arkasında kaldı. Öyle bir kaldı ki, ne kalış; çayımız bardakta, sevinçler kursağımızda, sevdiklerimiz uzaklarda, gülüşlerimiz fotoğraflarda, mutluluk çocuklukta kaldı… İnsanı mutlu eden şeyler bağımlılık yaparmış, belki de bundandır çocukluğumuza gitmek isteyişimiz, unutamayışımız…

Nerede uyursak uyuyalım, yatağımızda uyanacağımızı bilmenin rahatlığını sadece çocukluğumuzda yaşadık belki de. Çocukluğumuzun en güzel yanıydı.  Büyüyünce anladık radyonun içinde insan olmadığını ve leyleklerin getirmediğini bizi… Çocukken gidenlerin döneceğini bilirdik, beklerdik. Her ayrılık kavuşmakla biter sanırdık. 

Sınıf arkadaşlarımızın veya kendimizin öleceğini düşünemezdik hiç. Böyle bir ihtimalin varlığı da öğretilmezdi. Büyürken çarpa çarpa öğrendiğimiz gerçeklerdendi sevdiklerimizin bir gün bizi terk edeceği, ya da bizim onları… 

Komşu bahçelerden çaldığımız eriklerin ve diğer meyvelerin tadını, yıllar sonra hiçbir markette bulamayacağımızı bilemezdik elbet. Hoşumuza giderdi macera, çalardık, yerdik, helal edilirdi…

Kavga etmek kolaydı çocukken, ama barışabilmek çok daha kolaydı. Kırılan kalpleri onarmak ta öyleydi, bir özür yeterdi. Özür dilemenin yeterli olmayacağı kadar kökünden kırılmazdık... 
Annemizin dövmeyeceğim demesine inanıp bile bile dayak yiyen, kara kedi görünce kendi saçını çeken, hatta kolumuzu ısırıp saat yapan çocuklardık biz. Küçücük şeylerden mutlu olur, çocuk saflığıyla ağız dolusu sımsıcak kahkahalar atardık… Ancak büyüyünce anladık asıl öpünce hiç geçmediğini yaraların…

Büyüyünce kaybettik tüm masumiyetimizi. Büyüyünce gördük bütün arka bahçelerini dünyanın. Çocukluk evremizde hiçbir şeyde her şeyi bulurken, yetişkinliğimizde her şeyde hiçbir şey bulamaz olduk… Çocukluğumu özlüyorum. Hani şu yara bere dizlerimi.  Evde suç işlediğimde saklandığım kapı ardını. Oysa çoktan sobeledi hayat…

Peki! Hiç kendimize sorduk mu?

Neden hep çocukluğumuza gitmek isteriz, neden hep eski günler, eski mutluluklar, eski coşkular daha kocaman, daha değerliymiş gibi gelir ve hep o dönemlere geri gitmek isteriz? Yeni keşiflerin, buluşların, farkındalıkların en masum, en heyecanlı ve en sevgi dolu şekilde yaşandığı dönem çocukluk evresi olduğundan mı?

Kaç yaşında olduğumuzun ne önemi var? Yaşanmayı bekleyen, çocuksu mutluluklar var hala. Onları bulduğumuz an ıskalamamak gerek. Zira neye sahip olduğumuz değil, neyin keyfine varabildiğimizdir mutluluk…

SAYGILARIMIZLA

  EROL KAYIKÇI